Deze krant is op 4 mei in uw bus gerold, 1 dag eerder dan normaal maar 5 mei is dit jaar een dubbele feestdag: 60 jaar bevrijding en Hemelvaart en dus een vrije dag. De streek viert uitbundig feest, maar toch wil ik u allen oproepen, vanavond om 8 uur, even stil te staan bij allen die hun leven gaven voor onze vrijheid. Ga naar het plaatselijke oorlogsmonument en bezin u op het grote goed waarmee we al 60 jaar gezegend zijn. Denk dan 2 minuten aan de miljoenen die in die gruwelijke 5 jaren oorlog hun leven lieten, niet alleen de jongens op de stranden van Normandi?, in de verbitterde veldslagen in de Ardennen en om de bruggen in Nederland maar ook aan de tallozen die in het verre oosten stierven voor hun idealen of gewoon omdat ze de pech hadden een genadeloze bezetter tegen te komen. Denk aan de verzetsstrijders die in onze Biesbosch hun ondergrondse strijd leverden, aan de gijzelaars die schuldloos stierven en vergeet niet de 6 miljoen joden, zigeuners en andere minderheden die in de gruwelkampen van Hitler omkwamen. 4 Mei is een dag om eeuwig te herdenken. Het is onze ereplicht om vanavond samen te komen voor hen. Met deze column zit ik in een geweldige spagaat, want op 29 april daalde de lintjesregen neer en 1 dag later was het Koninginnedag en om die lintjesregen kan ik niet heen vanwege een komieke gebeurtenis. Laat ik dus maar omschakelen, het leven bestaat nu eenmaal uit feest, vreugde, verdriet en bezinning en dat moet je naast elkaar kunnen plaatsen. Die lintjesregen dus, traditioneel, en nu ook nog oversausd met het 25 jarig regeringsjubileum van koningin Beatrix. Ik ben een verstokte monarchist en van mij dus geen kwaad woord over Bea. Het fantastische concert vrijdag in Amsterdam uiteraard gezien met die geweldige Roemeense coloratuur sopraan Angela Gheorghiou en zaterdag die enerverende show van de Nederlandse kleinkunst op het Malieveld. De traan van M?xima was de meest emotionele gebeurtenis – volgens het Nederlandse volk – in de afgelopen 25 jaar en dus vloeide die weer even op het scherm, verdorie, ik kreeg er weer een brok van in mijn keel, net als toen. Trouwe lezers zullen vast nog wel mijn column ?Tango? herinneren. Hoe woest ik was wat haar – uit pure hypocrisie – werd aangedaan. Ik dwaal af, de lintjes dus. Jaarlijks krijgen de redacties die lijst al enkele dagen tot weken onder embargo binnen. Mijn trouwe rechterhand, Annelies, die te pas en te onpas op mijn computer snuffelt, zou dus direct zien wie er allemaal ge?erd werden dit jaar. Dat doet ze al jaren en dus heb ik haar een onverbiddelijk spreekverbod over die lijst opgelegd, dat ze getrouw naleefde. Vorige week begon ze te mekkeren. De lijst van Werkendam was nog niet binnen. ?O ja??, mekkerde ik terug, ?wat een slordigheid. Ik bel ze wel even.? De dag erna: ?En? Heb je al iets gehoord?? ?Jawel, ik heb ?m opgehaald, ligt thuis.? ?Thuis?, Waarom thuis? Die moet hier zijn. Wie staan er op?? Ik zuchtte, bedacht dat rechterhanden soms knap lastig kunnen zijn; overmatige vrijheden tegenover de hoofdredacteur en blijven vragen naar zaken die ik in haar optiek vergeten ben ofwel niet belangrijk vind. ?Ik breng ?m morgen wel mee?, beloofde ik maandag. Dinsdag dus een probleem, ik moest nodig naar de krant, maar Annelies was daar tot 5 uur. Ik dus buiten gewacht tot ze wegreed. Twee weken geleden zaten we wat te kletsen over die lintjesregen en Annelies pochtte: ?Ik snap niet dat iemand het NIET door heeft als ie op 29 april naar het Kasteel van Dussen moet. Je bent toch niet gek? Mij flikken ze zoiets niet. Dat heb ik direct door.? Kuppens dus weer in een spagaat, want u begrijpt het inmiddels al: Annelies behoorde tot de gedecoreerden vanwege vrijwilligerswerk bij haar zwemclub. De lijst stond al lang en breed thuis, op m?n computer, geregeld in overleg met het secretariaat van Werkendam en de burgemeester. Ze kreeg een mailtje van manlief dat hij haar zou vergezellen naar het kasteel en liet me dat zien. Ik ijsde. ?Waarom moet jij naar het kasteel?, vroeg ik verschrikt. ?Iemand van de zwemclub krijgt een lintje en wij als bestuur zijn daarvoor uitgenodigd.? Ik zuchtte van opluchting. Enfin, ze zat de 29e pontificaal op de tribune en keek met een grijnslach naar het bestuurslid dat gedecoreerd zou worden. Die grijnsde loederig terug. ?Waar is jouw familie?, vroeg ze nog en hij antwoordde: ?Die konden niet komen?, wat ze treurig vond. Ze zou hem moreel supporteren, beloofde ze royaal. Toen… kwamen haar kinderen binnen. Vraagteken op haar gezicht, want die zwemmen niet. Vervolgens haar complete familie en toen begon het te dagen… Ze zakte onderuit en deed precies datgene wat ik haar twee weken eerder beschreven had als decorandi door krijgen dat ze de ?klos? zijn: ze kreeg een krampachtige grimlach, mondhoeken zakten naar beneden, zweetdruppeltje op haar voorhoofd en ze werd geteisterd door een bonkend hart. Toen burgemeester Hellegers haar na afloop vroeg: ?En, wat dacht je toen je het door kreeg?, zei ze iets dat ik eigenlijk niet in deze nette krant kan herhalen, maar uit wraak voor twee weken geterg met die lijst komt het nu: ?Krijg nou tieten…?, excus? le mot, lezers het was niet van mij afkomstig. Ik ben slechts spreekbuis. Hellegers, een aimabel pijproker, ving nog net zijn pijp op toen zijn mond verbluft openviel van dat onparlementaire antwoord. Kunt u nagaan wat ik soms te verduren heb. Enfin, Annelies en alle andere gedecoreerden in Woudrichem, Aalburg en Werkendam: proficiat, het is jullie van harte gegund.